Pages

Saturday, July 18, 2009

पेन्सन पहल नभए निर्णायक आन्दोलन !


काठमाडौं । भू पू कल्याणकारी संघ एस एफ एफ का तर्फबाट एक वार्ता टोलीले भारतीय राजदूतावासमा वरिष्ठ कर्मचारीसँग भेटघाट गरेको छ । डि सी एमको कार्यालयमा भएको भेटघाटमा पेन्सन माग सम्बन्धमा छलफल भएको संघले जनाएको छ ।

सो छलफलबाट पेन्सनका बारेमा कुनै जवाफ नआएको बताउँदै संघका अध्यक्ष रामबहादुर कार्कीले भने । वार्ताबाट कुनै निष्कर्ष आएन । मौखिक जवाफ आश्वासन मात्र भयो । यसैलै दुई महिनाको समय दिँदै संघले आज भारत सरकारलाई सम्बोधन गर्दे यहाँस्थित भारतीय दूतावासमा एक पत्र बुझाएको छ । पत्र समावेश गरिएको छ ।

वार्ताटोली अध्यक्षमा राम बहादुर कार्की वार्ता संयोजकमा नरेन्द्र सिग्देल र गण्डकी अाचलका सभापति भीम बहादुर बाटाजु लगायत प्रेम बहादुर थापा कृष्ण बहादुर श्रेष्ठ र गंगा प्रसाद श्रेष्ठ रहनुभएको थियो । पेन्सनको कुनै पहल नभएका निर्णायक आन्दोलनमा उत्रिने बताउँदै संघका वार्ता टोलीले यसो भन्छन् ।

वार्ता टोलीका अध्यक्ष रामबहादुर कार्की - बैठकबाट पेन्सनका लागि कुनै पहल गरिएको कुरा उठेन यसै कारण पनि हामीले फेरि केही समय सिमा तोकेर भारत सरकारका नाममा पत्र बुझाएका हौं यो समयभित्र अब पनि कुनै पहल नगरिएकामा हाम्रो अन्तिम बाटो नै आन्दोलन हो

वार्ता संयोजक नरेन्द्र सिग्देल - पेन्सनको लिखित फैसला नभएसम्म हाम्रो आन्दोलन जारी रहनेछ मौखिक जवाफ सधै सकारात्मक रहेको उतरले केही हुँदैन अहिले पनि हाम्रो माग सम्बन्धमा सकारात्मक भएको दूतावासले बताएको तर यसको प्रतिकि्रया लिखित चाहन्छौ

गण्डकी अाचलका सभापति भीम बहादुर बाटाजु - भू पू सैनिकले पेन्सन पहलका लागि आमरण अनशन धर्ना लगायत निकै आन्दोलन गरिसकेका छौं यद्धपी सम्बन्धित निकायले आलटाल गरेको कुनै पहल गरेको छैन यही भएकोले यो निर्णायक आन्दोलनका लागि पनि हामी तयारी छौ नियमावली संशोधन गरेर हाम्रो पेन्सन माग पुर्ति गरियोस् हामी चाहन्छौ की अहिले बुझाएको पत्र नै अन्तिम बनोस्

Tuesday, February 24, 2009

पशुपति यात्रा, सडक जात्रा र चोर मार्ग

पशुपतिनाथ उसैपनि चर्चामा आईरहन्छन् । कहिले भेटी विवाद कहिले भने पुजारी नियुक्तीको कुरा । पशुपतिनाथले जे भएपनि जे गरेपनि सहेका छन् । आज त्यही चरणलाई बिस्रेर लाखौ दर्शनार्थीहरु मध्यरात देखि ओइरिए पशुपतिको दैलौ टेक्न ।
भीड पनि कति जुलुशका भन्दा चौबर । पशुपति क्षेत्र प्रवेशको चारै नाकामा विशाल सुरक्षा । फेरि मुल सडकतिर मान्छेका व्यापक चहलपहल । तीनकुने बतीसपुतली अनि ज्ञानेश्वरबाट दर्शनार्थीहरु पैदलमा पशुपतिनाथ पुगेका थिए । पशुपति विकास कोषले गरेको प्रवेश व्यवस्था राम्रो थियो । तर यता ती सहज मार्ग छोडेर चोरमार्ग वा असहज मार्गबाट हजारौ दर्शनार्थीहरु पशुपति सम्मुख पुगेका थिए । यता प्रहरी र स्काउटका आँखा छलेर पनि पशुपतिनाथ सम्म पुगे । आखिर लामबद्ध हुदाँ रातै पर्ला । भरतपुर चितवनबाट आउनुभएकी राधा बाँनियाले भन्नुभयो । आज सकिन्न टाढैबाट दर्शन गरेर फर्किन्छु । पशुपति पुग्नका लागि राजधानीको शहिद गेट र रत्नपार्कमा गाडीको अभाव थियो । त्यसमा फेरि यातायातका चालकहरुले शुल्क आफै तोकिरहेका थिए । तरपनि पैसाको चिन्ता नगरी उनीहरु पशुपति पुग्नका लागि हतारिएका थिए । गाडी पनि ज्ञानेश्वर भन्दा उता जान दिइएको थिएन ।
चारैतर्फको यस्तो सुरक्षा व्यवस्थाले सम्भावित यातायात जामलाई घटाएको थियो भने अर्का तर्फ दर्शनार्थीहरु पैदल हिड्नुपर्ने बाध्यता भयो । पैदलको थकान नमार्दे फेरि घण्टौ लाईनमा बस्नुपर्ने परिस्थितीमा पनि भक्तजनहरु थकित देखिएका थिएनन् । पैदलपनि सहज थिएन पुरै सडकमार्ग बजार बनेको थियो । त्यसमा लाईन बस्नेहरुका लागि र फर्कि्रएकाहरुलाई निकै सताएको थियो । गौशाला चोक पुरै मानव भेलले ढाकेको थियो । मध्यभागमा रहेको ट्राफिक पोस्टमा दर्शकहरु विश्राम गरिरहेका थिए । अरुबेला उस्तै यो दिन भने एकदिने नियुक्तीमा सबै राजीखुशी बसेको अनुभव पाईन्थ्यो । जयबागेश्वरी मार्ग बिचैैमा व्यापार अपार बनेको थियो । त्यस्तै सिनामंगल मार्ग पुरै अस्तव्यस्त थियो । एकअर्कामा स्पर्श नभई हिड्न मुश्किल थियो ।
पशुपतिमा लागेको सो बिशाल माहौलको दृश्य एकदम रमाईलो थियो । सुरक्षा व्यवस्था आपतकालीन सुरक्षाका लागि रेडक्रस धैरै स्थानमा पानी र नास्ता व्यवस्थाले दर्शनार्थीहरु खुशी देखिन्थे । प्रवेशका लागि कडारुपमा खटिएका स्काउटले राम्रंै काम गरेका थिए । यता फेरि छालाका जुक्ता निषेध गरिएता पनि त्यही स्थानबाट केही प्रहरीहरु प्रवेश गरे ।
शिवरात्रीको यो माहौल साचारमाध्यमका लागि पनि गजब बनेको थियो । नयाँ दृश्यहरु खिच्न अनि दर्शक र पाठक सामु पस्किनका लागि पत्रकारहरुका आँखा चारैतिर डुलाईरहेका थिए । हिमालका मीनरत्न बज्राचार्य र कान्तिपुरका श्रुति श्रेष्ठ दृश्य उतार्ने निकैपटक आहोरदोहर गरेका थिए । पशुपति दर्शनका लागि बसेका भीडमा चोरमार्गबाट आएका मिसिएर पनि दर्शन गर्ने सफल भए । तर ज्यादा संख्यामा यो बढेपछि वागमती नदीको मध्यभागमा प्रहरी खटेर फर्काइयो । पवित्र वागमतीको जलबाट मुख धोएर पशुपतिको दर्शन औलाले गन्न सक्ने जतिले मात्र गरे । दुर्गन्धले मन नमानेको भन्दै दर्शनार्थीहरु यसबाट दुर-दुर रहे । भारतबाट आएका एक भक्तजनले घण्टौसम्म नदीभित्र रहेर प्रार्थना गरिरहँदा नेपाली दर्शनार्थीहरुका लागि हाँस्यपद दृश्य बनेको थियो । एक जना दर्शन गरेर फर्किएकाले सो दृश्य हेर्दे थुकेका थिए । किन थुक्नुभएको मैलै प्रश्न गर्दा नाक छोप्दै दुर्गन्ध आएको भन्दै पुल छेऊबाट अलप भईन ।
यत्रो बिशाल नेपाली दर्शनार्थी भरिएको आजको पशुपतिनाथ परिसर तीन/चार समुहमा मात्र विदेशी पाहुना देखिए । एक जोडी भने बिचैबाट लामबद्ध भएर बसे तर घण्टौ लाईनबाट अघि बढेका ती जोडी बिचैबाट निकालिए । अनि उनीहरु स्वतन्त्ररुपमा श्लेमान्तन बनतिर अघि बढे । यता लाईनमा युवाहरुको संख्या ज्यादै कम थियो । कारण उनीहरुको जमघट भने बाबाको बसाँईतिर थियो । जहाँ बसेर नेपाली १० रुपैयाँमा मनलाई स्वर्ग पुर्याउने बुटीपान गर्दे थिए । वरिपरि मन व्याकूल बनाउने धुँवाको बादल बनेको थियो ।
पशुपतिनाथको शिवरात्री दर्शनयात्रा यस्तैै माहौल रहन्छ हरसाल । अर्काे दृश्यमा नाङ्गाबाबा पनि आउँन्छन् । आफुलाई नागाल्याडबाट आएको भन्ने यस्ता बाबाहरु हरसाल चर्चित दृश्य दिने गरेका छन् । आज त्यही माहौलमा सयौ युवाहरुले बाबाको वरिपरि रहेर सो दृश्य ग्रहण गरे ।
सो दृश्यलाई भिडियोमा उतार्ने व्यस्त भईरहँदा मेरो मोबाईल चोरी भयो । यो चिन्ताजनक बन्यो किनकी त्यसमा सयौ मित्रहरुका सम्पर्क नम्बर अनि दर्जनौ महत्वपुर्ण रेर्कडहरु थिए । अर्काे एक पाटो भने उज्यालो भयो किनकी मैलै त्यत्रो भीडमा एकाग्र भएर काम गर्ने सिकिसकेको थिएँ । अनि मेरो अर्काे उद्देश्य चाहि यहाँको देश खबर विश्वमा फैलाउनु थियो । जहाँ मेरा हजारौ मित्र बनिसकेका छन् ।
यस्तै दृश्यहरुमा देशको शिवरात्री सकिएको छ । दिनभर गाईएको शिव महिमाका गीतहरु बन्द हुन थालेका छन् । मलाई के पनि लागेको छ भने विविध कारण र विवादले पशुपतिनाथ घेरिएपनि आज लाखौले पुजेपछि ती चोटहरु हराए होलान् ।
जय बाबा पशुपतिनाथ । तँपाईले सबैको कल्याणका लागि आँखा खोल्नु पर्यो !

Monday, October 13, 2008

कतारमा करिमुद्धिनको कथा


कोशी, कतार र करिमुद्धिन


सुविन श्रेष्ठ

उता कोशीको कोध्रले हजारौलाई बिस्थापित पारे । घरखेत बगाए । घर न घाटको स्थितीमा ल्याए । धन्न यता मानवता भएका मान्छेहरुका केही समुहले सहयोग जुटाउने उठाउने र पठाउने सराहनीय कार्य समेत गरे । बेफसु्रदीहरु सहयोगी भएर हात बढाईरहेका छन् । तर कथा कोशीतिरको मात्र होईन । त्यो भन्दा बढी प्रभावित यता पनि छन् । जो पलपल जलिरहेका छन् । रातभर सुत्न सकेका छैनन् । त्यो हो कतार भित्रको एक मान्छे करिमुद्धिन ।
कोशीको उग्रताले गाउँ छोपेपछि आफुले कमाएका सबै चलअचल पनि त्यही कोशीको अंगालोका मिसियो । त्यो पीडालाई मनमा राखेर केही खर्च घरमा पठाउन आएको बेला भेटिएका करिमुद्दिन सारै हारेका थिए । भीडमा उदाशी अनुहार स्पस्टै चिनिन सकिन्थ्यो । दशैं खर्च हो कि कसो व्यक्तिगत नजिकता बढाएर सोधेको प्रश्नमा कुनै जवाफ पाईएन । पीडाको भारले जवरदस्ती पििल्सएका करिमुद्धिन केही बोल्न सकिरहेका थिएन । मात्र घरतिरको सम्झनामा व्याकुल बनिरहेका थिए । सम्बादको क्रममा निकैपटक आँखा भिजाए । त्यो परिवेशमा म पनि निष्क्रिय र स्थीर बनिरहेको थिए । कोशीसँग दर्जनौ भन्दा बढी गुनासो बुझाएर एक्लै छटपटाएका करिमुद्धिनसँग सम्झिने र सम्झाउन सक्ने आँट मसँग पनि थिएन । अब यतिखेर करिमुद्धिन स्वदेश फर्किन मानिरहेको थिएन । फर्किएर के गर्नु कोशीले केही बाँकी राखेन । उनले आँखालाई सम्हाल्दै भने । न घर न खेत कहाँ गएर बस्नु ?यो बेला स्वरसम्राट नारायण गोपालको एक गीत मनमा चिसो रागमा गुिाजयो ।

लौ सुन म भन्छु मेरो राम कहानी ।

एक दिनको घाम सयौ दिनको पानी ॥


दोहा/कतार